ÇIĞLIK

Bir gün mutluluğu anlatmak istiyorum burada.Ama henüz çok erken sanırım.Şu an en iyi bahsedebileceğim şey mutsuzluk.Gözyaşlarımın sıklıkla döküldüğü günlerdeyim yine.Mutsuzluğu iliklerimde,ruhumun en ücra köşelerinde hissediyorum.Memnun olamama sendromu benden kaynaklı gibi görünse de aslen bilinse, benim aksi için çok çaba sarfettiğim anlaşılırdı.
Biri sımsıkı sarılsa mutsuzluğum geçecek gibi; ama esas sorun burda.Kimsenin sarılmasına izin veremeyecek kadar uzaklaştım hayattan yaralarımı yanıma alarak.En yakınım bile fırtınalarımdan haberdar değil artık.Kendimim, yalnızım...
Hayal kuruyorum bazen.Öyle iyi geliyor ki anlatamam.Sanki onlar da olmasa yaşayamayacakmışım gibi.Ama hayallerin de kötü bir yanı var: Elbet gerçeğe dönüyorsun.
Peki nedir bu gerçek,beni mutsuz eden gerçek?Kelimelere dökemeyeceğim kadar derinlerde bir yerde yatıyor o gerçek.Biraz dikkatli baksanız aslında bir kaç saniye sonra gözlerimde ses bulacak bir çığlık görürsünüz.Mutsuz çığlıklarım gözlerimde ses buluyor artık...

Ağlarken...

Gözlerimden süzülen yaşlar, paramparça kalbimin akıttığı kanlar gibi şimdi. O kadar çok şey var ki uğruna ağladığım ve anlatamadığım...Öylesine benler var ki içimde haykıramadığım...
Gözlerimi kapadığımda hiç uyanmadığımı hayal ettim ve bir an için hoşuma gitti.Öylesine göstermediğim mutsuzluklar yaşıyorum ki bazen uyanmama fikri bile hoş gelebiliyor böyle.Sırtlandığım yükleri taşıyamıyorum artık...Ben daha küçüğüm, küçücüğüm diye haykırmak istiyorum...Öylesine yok hissediyorum ki kendimi sevgiye muhtacım.Sanki beni kimse sevmiyormuşçasına açım sevgiye....
Ne kadar çok kulaklarımı tıkar oldum değil mi?? O kadar çok ki artık duymak istemediklerim.Bir gün biterdi hani, niye bitmedi hala?Niye ben o hayallerimden çok da uzağım hala..Sanıyorsun ki senden her şeyin mükemmel gitmesini istiyorum.Hayır bu değil isteğim.Ama bu can yakan ve tekrarlanan,beni sürekli girdabına sokan olaylar bitsin istiyorum.

Ama hangimiz istediğini alıyor ki bu hayattan?

BOŞLUK

Ruhumdaki boşlukları algılamaya çalışıyorum tam da şu an.Öylesine çok ve öylesine savruklar ki esiri olduğum duygularımla beraber kontrol edemiyorum onları.Ben...Her şeyi kontrolü altına alma çabasında olan ben kendi hislerime sahip çıkamıyorum.
İsteklerimin bilincimde yarattığı kaos beni boğuyor.O istekler ki tamamına yakını mantğıma aykırı ve yoğun bir nefsani haykırış...Hatta öylesine nefsani ki beni hikayelerimin sonlarını düşünmekten alıkoyuyor.Orta bir duygu anlayışı ve normal bir yaşamın dışında oluşturduğum obsesif düşüncelerimin tetiklediği duygular gün gelip yok olursa şayet belki de o zaman büyümüş bir kız olacağım...ı