Sürekli gelecek bir geleceğe odaklanıp her şeyi kontrol etmeye çalışmanın getirdiği büyük kontrolsüz bir bunaltının en dibinde dolanıyorum çoğu kez...Birinin bana anı yaşa nutukları atmasa gerekiyor çoğu kez.

"Bağ"

Ne kadar da güzelmiş çocuk olmak...Büyümenin bu kadar kötü ve sancılı olduğunu farkedemediğimiz o günler...Bir yere ve bir şeye bağlı kalmanın sorun yaratmadığı o zamanlar...Oysa şimdi ben buyum demek ne kadar zor, birine bağlı olmak ne kadar zor.Beni bir şeylere acımasızca bağlayan tüm ipleri kopartmak istiyorum..."Ben "olmak böyle zor olmasaydı keşke...Şimdi gözyaşlarımızı bile saklamamız gerekiyor. Üryan olmak eskisi kadar kabul edilebilir değilmiş bu dünyada...
Bir oyuncağına sarılıp ağlarken dünyanın yükünden arınmaya çalışan genç kadının düşünceleri bunlar...

Çok şey yapmak isteyip de yapamadığımda obsesyonlarıma sığınıp hiçbir şey yapasım gelmiyor. Ahh şu ya hep ya hiçler!...Oysaki elimdekileri değerlendirmek varken, bir anda karamsarlığa boğulmasam...Eksik olan çok şeyin olması, tamamlanmayacak çok şey olduğu anlamına gelmiyor ki...

"En"...

En kendin olduğun ve en başka olabildiğin adrestir aşk...Sonsuz bir şekilde kendini sunduğun ve sonsuz bir hissiyatla başka bir bedende eridiğin, başka bir yüz, başka bir doku olduğun yerdir...Kanında, iliklerinde, soluğunda yeni bir uyanıştır...Bilmediğin yanları öğrenip de şaşkınlığa uğradığın halindir...
En deli cesaretini topladığın halin aşık olduğun halindir. Hani o önyargılar, onu yapmam bunu etmemler...Hani?..Ölmüşler bile. Şimdi başka bir başka sen var sende, tenine bulaşan yabancı senin öteki halin...Birlikte başkalaştığın bir evre...Tüm mantıktan sıyrılabildiğin en tatlı, en baştan çıkarıcı insanoğu hali...En kadın olduğun, en erkek olduğun halin.. En aç halin, en doymayan halin zamana...
"En" lerin doruğu "aşk"...Enlerin aidiyeti aşkta...