Aidiyetsizliğin çıldırtıcı yanı normalize edilmiş bir hal alabilir mi?
Sosyal bir varlık olan insan (ki bu sıfat tamlamasından nefret ederim aslında) ait hissetmeden yaşayabilir mi?
Evet, ben yaşıyorum; ama yine de zaman zaman ait olacak bir şeyler bulduğumu da göz ardı edemeyiz.
Herkesi ve her yeri izlerken aidisyetsizliğim bir aidiyete dönüştüğünü farketmeye başladım. Yani ait olmama duygusuna ait olmuştum ben artık. Kim bilir belki de artık bilinçsiz olarak aidiyet dışı seçimlerim vardır.Onlar gibi olmamaya alışarak her şeyi öteki yaptığım bir dünyada sanrılarım ve mazoşist ruh halimle yaşamak ait olmaktan daha kolay geldi belki de...
Karmaşık gibi görünse de aslında masumane ve çocukça bir masal anlatıyorum şu anda size. Mutlu sonlar peşindeyim açıkça. Gerçekçiliğin mazoşist tavırla bileyemediği bir romantik akımın içindeyim...
Parçalanmış benlerden bir ben beğen ve as çamaşır ipine... İfşa et aidiyetimi...
Mandalım ne bileyim ben de...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder