Belirsizliğim

Yine içimdeki umut kırıntılarını kuşlar alıp götürdü biraz önce. Bu yılın bir klasiği olarak bir kez daha elimi attığım bir şey kurudu.
Tanrı'm ne çılgınca bir şey sürekli aramamak ve bulamamak... Sürekli çabalamak ve başa dönmek, sürekli çıkmaz yollarda bir başına kalmak...Olan yine kendine oluyor. Yine canın yanınca BEN oluyorsun, yine suçlanınca SEN oluyorsun..
Zaten söylemekten çekinirken isteklerimi, bu kadar zor fısıldamaya çalışırken kalbimdekileri bir de duymazdan gelindiğini görmek ne acı...
Hep derim belirsizlik en nefret ettiğim şeydir hayatta. Ama hiç bitmez belirsizlik çukurunda debelenmelerim. Bu sefer belirsiz bir yoldayım... Sıfatsızım, yalnızım ve çoğu zaman hiçim. Ama hala burdayım. Neden?
Böylesine kötü bitecekse, biterken kara kelimeler dökülecekse ağzından, her defasına bu kadar keskin senler ve benler olacaksa ben niye hala burdayım Tanrı'm? Basit bir masal kahramını olup da yeri geldiğinde masal dışına şutlanması ihtimal bir süblimleşmiş yaratık mı olacağım?
Peki ya BEN?
Onu bırak da Tanrı'm yine benim gurur yerlerim ağrıyor. Ağrı kesicilerle uyuşuyor bir an için ama sonrasında öyle bir darbe alıyor ki sancımaya başlıyor. Söylesene ne zaman öleceğiz BİZ?
Öldürmeyeceksen süründürme, bari seratonin dolu haplarım olsun ve huzurlu, mutlu olayım...
Hadi ama, bu kadar belirsiz olmasın...