Ruhum çok yoruldu. Nasıl isterdim dingim bir liman bulmayı. Oysa hayatımın her alanı cehennem yeri olmuş yine.Cehennemin ortasında ruhumdaki bulantı ile günahlarımdan arınır gibiyim adeta. Bu dünyaya ait tüm nefsani pisliklerimi bu dünyada kusuyorum sanki...
Karamsar gibi görünsem de mutlu olabileceğimi düşündüğüm her deliğe şuursuzca atlıyorum aslında. Sonra o delikte debelenip sıkışıp kalıyorum. Gerçekten çıkmamı gerektirecek nokta da kurtulmayı beceriyorum; ama nedense ilk önce sonuna kadar savaş veriyorum o delikteki bir yaşama ait olabilmek için. Ne zaman ki yaşamsal fonksiyonlarım duruyor, o zaman tırnaklarımla yırtıp çıkabiliyorum o delikten.Kim bilir kaç olaya, kaç kişiye ait kara deliklerim var. Sürekli artıyorlar...
Hep bir son raddem var...Belli etmediğim sonlarım var kimi zaman geleceği önceden tahmin edilemeyen. Son nefesimi, son yaşamsal fonksiyon problemimi ne zaman yaşarım belli olmuyor. Sabrı ve dirayeti köpük köpük taşan biriyim ben...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder