Gözyaşlarımla beraber sarılacak hiçbir şey bulamazken kelimelerime sığınıp bir şeyler yazmak istedim...Saçma şeyler yazacağımı ya da yazdıklarımın son derece kötü ve organizasyonsuz olacağını biliyorum şu anda ; ama yine de yazmak istiyorum.Çünkü kendime ait hiçbir şey göremezken şu hayatta kelimelerime sıkıca sarılmak, onları kontrol edebilmek beni bir an olsun rahatlatıyor. Pasifize ettiğim benliğimden çıkacak şaşalı cümleler bir nebze olsun ego tatmini sağlayabiliyor demekki.Şaşa dediğim de kendi acizliğimin ifşası. Ne büyük bir paradoks değil mi ? Acizliğimin ifşasını iyi bir dille yaparak acizliğimden kurtulmaya çalışıyorum ya da onu kanıksıyorum...
Şu bir kaç cümleden sonra kendime bir fincan çay doldurup yeniden sorumluluklarımın başına döneceğim...Sonu olmayan kaçışlara sığınmak mı yine, yoksa sahip olduklarını kaybetmekten korkmak mı dersiniz bilmiyorum ; ama aşikar ki yapacak bir şeylerim ve sorumluluklarım olmasaydı nefes dahi alacak durumda olamazdım.
Ve teşekkürler Tanrı'm beni yazmayı öğrendiğimden beri sürekli bir şeyler yazmaya teşvik ettiğin için...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder