Zaman zaman ölür,sonra dirilirim küllerimle.Yeni hayatımda olması gerekenleri çantama yükleyip diğerlerini bırakıp yoluma koyulurum.İşte yine kendi Rönesans'ımın eşsiz sanatı içindeyim.Ruhumla baş başayım, düşünüyorum...
Tam da artık hiçbir şeye şaşırmam derken hala şaşırabiliyorum insanoğlunun yaptıklarına.Maddi beklentilerle doldurulmuş egolarını evcileştirememeleri beni yoruyor.En çok kendine yenik düşüyor insan, en çok kendimize...
Her şey bir şeye dönüşür, zamanlar, insanlar başkalaşır.O kadar çok alıştım ki güncellenmeye artık eskisi gibi can yakmıyor geride bıraktıklarım.Çok uzun süre büyük sabırlarla emek harcadığım şeyleri, durumları, insanları bırakabiliyorum artık.Çünkü bir süre sonra üzerime yapışan kirlerden arınmak istiyorum.Kişiliğime vurulan darbeler kirlendiriyor beni...Hiçbir şeyin irademi yok etmesine izin veremem.En çok iradesizliklere kızarken irademden olamam.
"Ben" olabilmek hayatta tutunduğum en sıkı dal.Çünkü "ben" in içinde her zaman iyi niyet var.Ve o iyi niyet, belki hemen değil, ama bir gün bir şekilde geri dönüyor bana.
Her yeni Rönesans'la kendimi keşfedip, hayata daha sıkı tutunuyorum.Bazen nötr olabilmek gerekiyor hayata...
Belki sizin de Rönesans vaktiniz gelmiştir.Orda oturan kişi gerçekten siz misiniz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder