Ağlarken...

Gözlerimden süzülen yaşlar, paramparça kalbimin akıttığı kanlar gibi şimdi. O kadar çok şey var ki uğruna ağladığım ve anlatamadığım...Öylesine benler var ki içimde haykıramadığım...
Gözlerimi kapadığımda hiç uyanmadığımı hayal ettim ve bir an için hoşuma gitti.Öylesine göstermediğim mutsuzluklar yaşıyorum ki bazen uyanmama fikri bile hoş gelebiliyor böyle.Sırtlandığım yükleri taşıyamıyorum artık...Ben daha küçüğüm, küçücüğüm diye haykırmak istiyorum...Öylesine yok hissediyorum ki kendimi sevgiye muhtacım.Sanki beni kimse sevmiyormuşçasına açım sevgiye....
Ne kadar çok kulaklarımı tıkar oldum değil mi?? O kadar çok ki artık duymak istemediklerim.Bir gün biterdi hani, niye bitmedi hala?Niye ben o hayallerimden çok da uzağım hala..Sanıyorsun ki senden her şeyin mükemmel gitmesini istiyorum.Hayır bu değil isteğim.Ama bu can yakan ve tekrarlanan,beni sürekli girdabına sokan olaylar bitsin istiyorum.

Ama hangimiz istediğini alıyor ki bu hayattan?