Her şeyden arınabilmek için önce kendimden arınmam gerektiğini keşfettim. Pis,olumsuz düşünceler hayatımı baltalayıp duruyormuş. Ve ben uzun zamandır daha içten gülümseyerek ve daha objektif düşünerek pas tutmuş düşüncelerimle savaşmaya çalışıyorum. Garip bir auram oldu.Sadece ben değil, çevremdeki kişi ve olaylar da değişmeye başladı sanki.Tüm bunlar sadece aynaya inanılmaz bir gülümsemeyle baktığım, herkesi,geçmişimi ve kendimi affetmeye çalıştığım, olumsuzluğa kapıldığımda hızla o noktadan uzaklaşmaya çalıştığım için mi oluyor bilmiyorum. Mutsuzum dediğimde mutsuzluklarımı aşamadım zaten. Artık iyiyim diyerek meydan okumaya çalışıyorum kötü olan şeylere.Değiştiremediklerimi de kabullenmeye çalışıyorum.
Arınmak kolay mı? Hayır. İnsanın düşünceleri hayatı ve kaderi oluyormuş gerçekten. Kötü olanları kabul etmek ve onları yarı yolda bırakıp ilerlemek kolay değil. Ama denemeye değer. Sadece ben olduğum için kendimi sevebiliyorsam şu an, değer gerçekten. Daha pek çok güzelliği kendim için yaratabilmeyi umut ediyorum.
Hepimizin en iyi dostu da en iyi düşmanı da kendimiziz sanırım. Kendilerini bulunduğu noktaya fark etmeden sabitlemiş olanlar, kendisine dair farkındalığı olmayanlar ve yeniye kapalı olanlar kendilerine en büyük kötülüğü yapıyor olabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder